Batalia psychiatrów
Portret psychologiczny mordercy
Słownik
Zaburzenia osobowości
Potwory czy ofiary?
"To było pragnienie... Silne pragnienie, i im dłużej dawałem mu upust, tym silniejsze się stawało, aż do chwili, gdy podejmowałem ryzyko aby wychodzić i zabijać ludzi - ryzyko, którego normalnie, zgodnie z moimi zasadami zachowania nie podjąłbym ponieważ mogłoby prowadzić do aresztowania mnie." - Edmund Kemper.Skąd bierze się to pragnienie i dlaczego jest tak potężne? A jeżeli my wszyscy doświadczylibyśmy tego pragnienia, to czy bylibyśmy zdolni oprzeć się mu?
Czy jest uwarunkowane genetycznie, hormonalnie, biologicznie czy kulturowo? Czy seryjni mordercy mają jakąś kontrolę nad swoimi popędami? Wszyscy doświadczamy gniewu i niewłaściwych instynktów seksualnych, ale mamy pewien rodzaj wewnętrznej klatki, która trzyma nasze ukryte monstra w zamknięciu. Można ją nazwać moralnością, lub zaprogramowaniem społecznym, ale te wewnętrzne blokady trwają dopóki nie zostaną zdeptane w psychopatycznym mordercy. Oni nie tylko uwalniają swoje monstra, ale są także prawdziwymi niewolnikami swych bestialskich popędów. Co ich odróżnia?
Seryjni mordercy wypróbowali wiele wymówek dla swych zachowań. Henry Lee Lucas obwiniał swoje wychowanie; inni, jak Jeffrey Dahmer twierdzą, że urodzili się z brakującą "częścią". Ted Bundy oświadczył, że pornografia skłoniła go do tych czynów. Herbert Mullin, zabójca trzynastu osób z Santa Cruz, obwiniał głosy w swojej głowie, które mówiły mu, że czas "zaśpiewać pieśń umierania." Bezlitosny Carl Panzram przysięgał, że więzienie zmieniło go w potwora, podczas gdy Bobby John Long twierdził, że wypadek motocyklowy stworzył z niego maniaka seksualnego i ostatecznie lubieżnego, seryjnego mordercę. Ci najbardziej psychopatyczni, jak John Wayne Gacy, obracali winę w przechwałki oświadczając, że ich ofiary zasługiwały na śmierć.
Oni muszą być niepoczytalni - jaka normalna osoba mogłaby zamordować innego człowieka dla zwykłej przyjemności? Jednakże najbardziej wstrząsającym faktem dotyczącym seryjnych morderców jest to, że są oni racjonalni i rozmyślni w swoim działaniu. Jak ujął to "brytyjski Jeffrey Dahmer" Dennis Nielsen: "umysł może być zły nie będąc anormalnym."
Jacy oni są?
Zanim spojrzymy na to kim oni są, musimy najpierw opisać jacy oni są. W swojej książce "The Killers Among Us" Steven Egger tak definiuje seryjnego mordercę:1. Co najmniej trzy lub cztery ofiary, oddzielone od siebie okresem "ostygania";
2. Zabójca jest najczęściej obcy ofierze - morderstwa jawią się jako niepowiązane lub dokonywane "na chybił trafił";
3. Morderstwa odzwierciedlają potrzebę aby sadystycznie zdominować ofiarę;
4. Morderstwa rzadko popełniane są dla zysku; motywacja jest psychologiczna, nie materialna;
5. Ofiara może mieć symboliczną wartość dla mordercy; sposób popełnienia morderstwa może ujawniać to znaczenie;
6. Mordercy często wybierają ofiary, które są nie zabezpieczone przed atakiem (prostytutki, uciekinierzy z domu, itp.)
Statystycznie, przeciętny seryjny morderca jest białym mężczyzną pochodzącym z niższej lub średniej klasy, zazwyczaj w wieku dwudziestu / trzydziestu lat. Wielu było fizycznie lub emocjonalnie znieważanych przez rodziców. Niektórzy bywali adoptowani. Jako dzieci, "nieopierzeni" seryjni mordercy często dokonują podpaleń, torturują zwierzęta i moczą się przez sen (te znaczące zachowania znane są jako "triada" symptomów). Częste bywają urazy mózgu. Niektórzy są bardzo inteligentni i bardzo obiecujący jako udani profesjonaliści. Bywają także zafascynowani policją i w ogóle autorytetami i władzą. W swym życiu mogli dążyć także do tego by samemu zostać policjantem, ale zostawali odrzuceni. Mogą też pracować jako ochroniarze czy służyć w wojsku. Wielu, włączając Johna Gacy'ego, Dusicieli ze Wzgórz i Teda Bundy będzie przedstawiać się jako przedstawiciele prawa, po to aby uzyskać dostęp do swoich ofiar.
Kogo zabijają
Seryjni mordercy wybierają ofiary słabsze od nich samych. Często ich ofiary będą pasować do pewnego stereotypu, który ma symboliczne znaczenie dla mordercy. Bundy brutalnie zabijał kobiety w wieku studenckim z długimi brązowymi włosami. Czy wciąż i wciąż od nowa zabijał narzeczoną z wyższej klasy, która zerwała z nim zaręczyny? David Berkowitz, znany jako "Syn Sama", nie był tak wymagający - on nienawidził wszystkie kobiety: "Obwiniam je za wszystko. Wszelkie zło jakie zdarza się na świecie - w jakiś sposób sprowadza się do nich." Gacy bestialsko dusił młodych mężczyzn, w tym własnych pracowników, nazywając ich "bezwartościowymi małymi ciotami i śmieciami." Niektórzy sądzą, że zabójczy gniew Gacy'ego był projektowany na chłopców, którzy reprezentowali jego własną nieadekwatność w oczach jego rodzonego, despotycznego ojca.Z rzadkimi wyjątkami, seryjni mordercy uprzedmiotawiają i upokarzają swe ofiary. Bundy rozmyślnie nawiązywał tylko zdawkowe, zwięzłe rozmowy - jeśli poznałby ofiarę i ujrzał ją jako prawdziwą osobę, to zniszczyłoby jego fantazje.
Seryjni mordercy są sadystami szukającymi perwersyjnej przyjemności w torturowaniu ofiary, a nawet reanimującymi ją gdy ta znajdzie się na krawędzi śmierci, po to, by móc ją torturować jeszcze dłużej. ("Jakie to uczucie, kiedy wiesz, że zaraz umrzesz?" pytał Gacy swoje ofiary, podczas gdy je dusił, a nawet recytując Psalm 23, zachęcał je by były dzielne w obliczu śmierci.) Oni potrzebują dominować, kontrolować i zawładnąć osobą. Jednakże gdy ofiara umiera, stają się znów opuszczeni, pozostawieni sami z bezkresnym gniewem i nienawiścią do samych siebie. Ten piekielny cykl trwa dopóty, dopóki nie zostaną złapani lub zabici.
Dlaczego są tak trudni do dostrzeżenia - współistnienie z mordercą
Sądzimy, że możemy dostrzec obłęd, że maniak z niekontrolowaną potrzebą zabijania nie będzie zdolny do tego, aby zapanować nad sobą. W autobusie, na ulicy, to jest chory psychicznie, którego unikamy obchodząc zaniedbanego, nieogolonego człowieka, który wyrzeka na jakieś prywatne zniewagi. Ale jeżeli mamy zamiar uniknąć na swej drodze seryjnego mordercy, to najlepszą strategią jest obchodzić czarującego, nieskazitelnie ubranego, uprzejmego osobnika. Oni wtapiają się we współczesną anonimowość. Oni czają się w kościołach, sklepach i grasują na autostradach i ulicach. "Ubierz go w garnitur, a będzie wyglądał jak dziesięciu innych mężczyzn," powiedział jeden z adwokatów opisując Dahmera. Jak wszyscy rozwinięci drapieżcy, wiedzą jak śledzić swoje ofiary zdobywając ich zaufanie. Seryjni mordercy nie noszą serca na dłoni. Zamiast tego, ukrywają się za precyzyjnie skonstruowaną fasadą normalności.
Maska normalności
Z powodu ich psychopatycznej natury, seryjni mordercy nie wiedzą jak poczuć współczucie, czy nawet jak nawiązać znajomość. Zamiast tego, uczą się symulować obserwując innych. Jest to manipulacyjne zachowanie, mające na celu zwabienie ludzi w ich pułapkę. Seryjni mordercy są aktorami z naturalnym wyczuciem roli. Henry Lee Lucas opisał bycie seryjnym mordercą jako "bycie jak gwiazda filmowa... po prostu odgrywasz swoją rolę." Makabryczny Gacy uwielbiał przebierać się za klauna, podczas gdy Zodiac ubierał się w dziwaczny kostium kata, który wyglądał jak wzięty z "Alicji w Krainie Czarów." W sądzie Bundy powiedział sędziemu "Występuję dziś jako adwokat." Wcześniej Bundy "występował" jako współczujący doradca ofiar gwałtów.Najbardziej pożądaną rolą psychopatów jest pozycja władzy. Gacy był aktywną, towarzyską postacią w biznesie i lokalnej społeczności, został nawet członkiem Jaycees*. Wielu zaciągało się do armii, włączając Berkowitza, który był przez pewien czas zagorzałym patriotą. Jednakże najbardziej prawdopodobne jest odgrywanie oficera policji. Noszenie odznak i prowadzenie podobnych do policyjnych samochodów zaspokaja ich potrzeby poczucia się kimś ważnym, to pozwala im uzyskać dostęp do ofiar, które w innym wypadku zaufałyby własnym instynktom i nie rozmawiały z obcymi.
Ale gdy są już złapani, seryjni mordercy nagle przywdziewają "maskę niepoczytalności" - udając rozdwojenie osobowości, schizofreników, lub skłonność do zaników świadomości - wszystko po to aby uniknąć odpowiedzialności. Nawet wtedy, gdy udają, że szczerze przyznają się do winy, to wciąż są zamknięci w odgrywanej roli. Jaki nienazwany lęk kryje się pod maską psychopaty?
"Cóż znaczy jedna osoba mniej na tym świecie?" Zimna racjonalizacja Teda Bundy demonstruje sposób w jaki seryjny morderca naprawdę myśli. "Bundy nigdy nie mógł zrozumieć dlaczego ludzie nie mogli zaakceptować faktu, że on zabijał dlatego, że chciał zabijać", powiedział jeden ze śledczych z FBI.
Co popycha seryjnego mordercę?
Tak jak ci mordercy rozpruwają swoje ofiary aby "zobaczyć jak funkcjonują" (jak to ujął Ed Kemper), tak psychiatrzy sądowi i agenci FBI próbowali dostać się do środka umysłu zabójcy. Tradycyjne wytłumaczenia zawierają upokarzanie w dzieciństwie, zaburzenia genetyczne i chemiczne, urazy mózgu, wystawienie na traumatyczne wydarzenia i odczuwanie niesprawiedliwości społecznych. Zatrważające jest, że duża część populacji wystawiona została na jedno lub więcej takich zagrożeń. Czy istnieje jakiś rodzaj zabójczej mikstury, który odróżnia seryjnych morderców od reszty populacji?Wierzymy, że mamy kontrolę nad naszymi impulsami - nieważne jak bardzo się zezłościmy, zawsze jest coś, co powstrzymuje nas przed wyładowaniem naszej agresji na innych. Czy seryjnym mordercom brakuje moralnego zaworu bezpieczeństwa? A może są oni kontrolowani przez coś dotychczas niezgłębionego? "Chciałem móc to powstrzymać, ale nie mogłem. Nie miałem innych wzruszeń ani radości," powiedział Dennis Nielsen, który zastanawiał się, czy był naprawdę zły. Seryjni mordercy są niezaprzeczalnie chorzy, a ich liczba wydaje się wzrastać. Czy znajdujemy się w centrum "epidemii" seryjnych morderców, jak to opisuje Joel Norris? Jeśli to jest choroba, to co jest lekarstwem?
Drzewo genealogiczne seryjnego mordercy
Czy seryjni mordercy są upiorami XX wieku?
Czy to nasze obecne czasy ich wykreowały, czy też działali zanim jeszcze zaklasyfikowaliśmy ich jako zjawisko? Chociaż termin "seryjny morderca" został ukuty w 1971r, wczesne podania o ludziach / potworach ujawniają, że zawsze istnieje niebezpieczeństwo w zbyt dalekim błądzeniu, lub przyjmowaniu pomocy od obcych. Mięsożerne postaci z baśni Braci Grimm stały się jaskrawymi metaforami ludzkiej żądzy krwi. Makabryczne opowieści o Sinobrodych i ich krwawych komnatach, wielkich, złych wilkach, trollach pod mostem i wiedźmach w lesie, z których wszystkie gotowały obiady z niczego nie spodziewających się niewinnych ludzi, przypominają nam o naszych współczesnych potworach. Te ostrzegawcze opowieści mogą reprezentować wczesny, przed-psychologiczny sposób zrozumienia sadystycznej natury człowieka.Wilkołak
"Likantrofia", kombinacja greckich słów "wilk" i "człowiek", była inną wczesną koncepcją stworzoną po to, aby opisać koszmar nieczułego mordercy na tle seksualnym. W Encyklopedii Seryjnych Morderców Harold Schechter i David Everitt opisują likantroficznego szaleńca jako seksualnego drapieżcę, który terroryzował szesnastowieczne chłopskie wioski, do tego stopnia, że władze "uznały to za jeden z najbardziej palących ówczesnych problemów społecznych." Jednymi spośród najbardziej notorycznych średniowiecznych "wilkołaków" byli Gilles Garnier we Francji i Niemiec - Peter Stubbe, obaj atakowali dzieci, rozrywając je na strzępy a następnie zjadając. Stubbe posunął się nawet tak daleko, że bestialsko okaleczył swojego syna, wgryzając się w jego mózg.Mit wilkołaka jest dziś wciąż popularny - wciąż słyszymy jak to pełnia księżyca może przyprawić o obłęd. Albert Fish, notoryczny morderca dzieci i kanibal, nazywany "Wilkołakiem z Wisterii," uwielbiał tańczyć nago w świetle pełni księżyca. Inny lunarny maniak taki jak Ed Gein, również "swawolił" podczas pełni księżyca, przebrany w kostium matki zrobiony ze skór kobiet. Inaczej niż Gein, Bobbie Jo Long nie uznawał ozdabiania się częściami kobiecych ciał - w okresie dojrzewania usunięto mu chirurgicznie nienormalnie powiększone piersi. Nawet po operacji, Long twierdził, że był pod wpływem cyklu księżyca poprzez jego własny dziwaczny cykl "menstruacyjny".
Dr Jekyll i Mr. Hyde
XIX wiek przyniósł powstanie innego wstrząsającego przodka postaci seryjnego mordercy - Dr Jekylla i Mr. Hyde'a. Robert Louis Stevenson stworzył literackiego człowieka / monstrum, który uosabiał Podzielone Ja - ukazując cywilizowane i racjonalne oblicze na zewnątrz, podczas gdy w środku ohydny potwór walczył, by wyrwać się na wolność.Jedną z najbardziej intrygujących osobliwości seryjnych morderców jest ich życzliwość; powierzchowność Dr Jekylla. Oni wyglądają i zachowują się jak każdy człowiek albo jak żaden człowiek - "niezwykle normalnie", jak stwierdził Mark Seltzer. Jeśli sprawiają wrażenie potencjalnie niebezpiecznych, to neutralizują to swoim zachowaniem. Imponującej postury, ponad dwumetrowy, Edmund Kemper kultywował zachowanie "delikatnego olbrzyma", które pomagało mu zwabiać autostopowiczki do jego samochodu. Czarujący Ted Bundy zakładał gips i wyglądając potulnie i żałośnie prosił o pomoc. Młode kobiety, które wyciągnęły do niego pomocną dłoń, musiały uważać to za zwyczajny akt uprzejmości. Wynikiem tego był nieczuły akt morderstwa. Znany Gacy zabawiał hospitalizowane dzieci w swoim kostiumie Klauna Pogo. "Wiecie, klaunom morderstwo uchodzi na sucho," powiedział pewnego razu. Gacy stosował sztuczki ze sznurem ze swych przedstawień aby udusić niczego nie podejrzewających młodzieńców, którzy myśleli, że najgorszym, co będą musieli znieść będzie niewyszukana rozrywka ich kosztem. U wielu seryjnych morderców, ukryty Hyde wychodzi dopiero wtedy, gdy ofiara jest uspokojona w samozadowoleniu.
Frankenstein
Jako człowiek owładnięty obsesją odtworzenia ludzkiej istoty z części martwych ciał, Dr Frankenstein Mary Shelley szukał tej samej ostatecznej potęgi tworzenia jaką miał sam Bóg. Podczas gdy Dr Frankenstein usiłował złożyć człowieka, nasi współcześni Dr Frankensteini są bardziej obdarzeni talentem do rozkładania. Zarówno Jeffrey Dahmer jak i Dennis Nielsen próbowali znaleźć koleżeństwo w trupach. Dahmer dokonywał operacji na swoich ofiarach mając nadzieję na własnego zombie - kochanka, który nigdy by nie odszedł. W swoich próbach stworzenia idealnego towarzysza, Nilsen powiedział, "myślę, że w pewnym sensie zabiłem tych mężczyzn w celu stworzenia ich jak najlepszego wizerunku... To dla nich naprawdę nie był zły, ale doskonały i spokojny stan, w którym się znaleźli." (Jak gdyby wyświadczał im przysługę!) "Pamiętam jak byłem wzruszony, mając pełną kontrolę i wyłączność na to piękne ciało," wspominał. Wielu specjalistów wierzy, że Ed Gein próbował zrekonstruować swoją matkę, kradnąc części ciał z pobliskiego cmentarza.Wampiry
No i oczywiście jednym z najbardziej popularnych poprzedników seryjnego mordercy jest "wampir". W powieściach gotyckich wampiry reprezentowały tłumioną seksualność pruderyjnego Wiktoriańskiego społeczeństwa, stwory nocy kierowane bestialskimi żądzami. Motyw wampira jest tak częsty, że możemy zobaczyć wampiry lokalne ("Wampir z Dusseldorfu" Peter Kurten, "Wampir z Hanoveru" Fritz Haarmann, "Wampir z Sacramento" Richard Chase). Kurten twierdził, że jego "kluczową satysfakcją w zabijaniu było złapać w usta krew tryskającą z ran ofiary i połykać ją." Inny szalony wampir morderca, John Haigh, mówił, że niepokojące sny stworzyły jego nienasycone pragnienie ludzkiej krwi: "Widziałem przed sobą las krzyży, które stopniowo zmieniały się w drzewa... Nagle cały las zaczął się wić, a drzewa - sztywne i wyprostowane - ociekać krwią... Mężczyzna podchodził do każdego drzewa łapiąc krew... 'Pij', powiedział".Wcześni mordercy: Jak wyjaśniali własne zło?
Baron Gilles de Rais
W piętnastym wieku francuski arystokrata zamordował setki chłopskich dzieci. Gilles beztrosko twierdził, że torturowanie niewinnych było "wyłącznie dla jego własnej przyjemności i rozkoszy fizycznej, a nie w żadnej innej intencji czy celu." Gilles był niewiarygodnie zuchwały w gromadzeniu ofiar - wysyłał służbę aby spędzała dzieci i zaciągała je do jego zamku, jak gdyby zbierał swoje prawnie należne mu żniwo z chłopskiej populacji. Dlaczego bohater wojenny i towarzysz Joanny d'Arc torturował dzieci? Wymówki Gillesa są skądinąd znane - obwiniał swoich rodziców. Nie upokarzali go fizycznie, jednakże, ten potworny arystokrata twierdził, że był nieszczęsną ofiarą ich niemoralnych postaw. Podczas gdy niedbałe rodzicielstwo nie brzmi jak znajomy warunek wstępny zostania dzisiejszym seryjnym mordercą, była to zuchwała obraza średniowiecznych standardów - człowiek musiał być pilnym strażnikiem przeciwko diabelskim pokusom i przebiegłości. Jako dziecko Gilles mówił, że zło zstępowało na niego "gdy pozostawiano go bez kontroli by robił cokolwiek chciał i znajdował przyjemność w niedozwolonych zachowaniach."Czy Gilles de Rais był jedynym sadystycznym wielokrotnym mordercą swojej ery, czy też byli inni, bardziej dyskretni, wybierający ofiary, co do których istniało mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś będzie ich szukał? Jest to niemożliwe do stwierdzenia. Niektórzy, jak Elliot Leyton, argumentują, że "ciekawe zjawisko zabijania obcych jest niezwykle rzadkie w tak zwanych 'prymitywnych' społecznościach," i że jest tak przede wszystkim we "współczesnych, zindustrializowanych społeczeństwach, że obcy - morderca staje się głównym morderczym podmiotem." Możemy jedynie spekulować. Można jednakże stwierdzić, że główny archetyp seryjnego zabójcy na tle seksualnym wyłonił się z brudnych, oświetlonych lampami gazowymi ulic zindustrializowanego dziewiętnastowiecznego Londynu.
Kuba Rozpruwacz
Niesławne morderstwa w Whitechapel Kuby Rozpruwacza skołowały policję i sterroryzowały Londyn. Jako pierwszy osławiony seryjny morderca, Rozpruwacz stał się prototypem pożądliwego mordercy na tle seksualnym. Tajemnica jego tożsamości była analogiczna do tajemnicy jego motywów. Niczego podobnego wcześniej nie widziano - dlaczego ktoś miałby czaić się w głuchą noc, patrosząc ubogie, podstarzałe prostytutki? Najwyraźniej Rozpruwacz był obłąkany, sądziła policja. Przeszukiwali szpitale dla umysłowo chorych, wypatrując bredzącego, nienawidzącego kobiet szaleńca. Obłąkani imigranci, szaleni rzeźnicy, a nawet zarażony syfilisem członek rodziny królewskiej stawali się podejrzanymi. Wielu wierzyło, że Kuba Rozpruwacz musiał być imigrantem (Amerykanie byli ulubionymi podejrzanymi) ponieważ żaden Anglik nie popełniłby tak okropnych zbrodni. Dzieła Rozpruwacza nasunęły spekulacje, że był on szalonym lekarzem. W każdym razie, tak jak w szpitalach psychiatrycznych, poszukiwania i podejrzane pogłoski rozbrzmiewały w szanowanych burżuazyjnych domach i stało się jasne, że Rozpruwaczem mógłby być każdy. Niecywilizowany potwór pod warstwą społecznej Wiktoriańskiej pruderii dopuszczał się najgorszych uczynków.Popularne wyjaśnienia
W dziewiętnastym wieku, cywilizacja przestała szukać diabła jako jedynej przyczyny gwałtownych, sadystycznych zachowań. Zamiast tego, naukowcy i pisarze zaczęli odkrywać bestię wewnętrzną. Jak wskazuje Fred Botting, to co nieludzkie było teraz uważane za "wewnątrz - ludzkie". Teoria ewolucji Darwina przerzuciła most nad przepaścią pomiędzy człowiekiem i bestią. Jak daleko jesteśmy od chrząkających, rzucających kamieniami małpich przodków? Wcale nie tak daleko, zgodnie z teorią dziewiętnastowiecznych kryminologów Cesare Lombroso i Maxa Nordau, którzy wierzyli, że ludzie skłonni do przemocy mają "prymitywne" twarze o wydatnych szczękach i niskich czołach. Mierząc czoła włoskich kryminalistów, Lombroso twierdził, że mógłby wskazać agresywnego przestępcę.Chociaż Lombroso i jego taśma miernicza trwały długo, dopóki nie zostały zdyskredytowane, koncepcja pozostałości zwierzęcej brutalności jest wciąż dziś popularna. Krocząc naprzód, stając się bardziej rozwinięci technologicznie, wciąż mamy coś, co odmawia postępu, pewną prymitywną pozostałość najciemniejszych zakamarków naszej psyche. To jest wewnętrzny jaskiniowiec, jak twierdzą współcześni paleopsycholodzy, szczątkowa bestia, która pomagała nam w "przetrwaniu najlepiej przystosowanych", gdy tego potrzebowaliśmy, ale teraz żyjemy w cywilizowanym społeczeństwie i nie jest nam już to potrzebne.
Franz Josef Gall promował "frenologię". Badając wypukłości na głowie osoby, Gall wierzył, że mógł przewidzieć jej charakter i poziom inteligencji. Fizjognomia, wynaleziona przez Jonathana Kaspara Lavatar, miała odczytywać charakter człowieka z cech wyglądu jego twarzy.
Teorie te były ostatnim krzykiem mody gdy Herman Mudget (znany też jako H. H. Holmes) stanął przed sądem za prowadzenie morderczego pensjonatu, którego nie powstydziłby się nawet Norman Bates. W "Depraved", Harold Schechter opisuje jak publiczność żądna wiedzy dlaczego Holmes był takim maniakiem, zbierała się aby zobaczyć mapy kształtu głowy mordercy, tak jakby określony wzór wypukłości jego czaszki mówił "morderca". Holmes sam opisał swoją własną metamorfozę: "Moje cechy przyjmują wyraźny szatański układ... Moja głowa i twarz stopniowo przyjmują podłużny kształt. Całkowicie wierzę, że staję się podobny diabłu - i że upodabnianie się jest prawie zakończone. Faktycznie, jestem tak poruszony tym przekonaniem, że wierzę, iż nie ma we mnie już nic ludzkiego." Ta postawa - "diabeł zmusił mnie do tego"- była widocznym dążeniem do uniknięcia stryczka. Ten diabeł został ostatecznie powieszony za swoje przestępstwa.
Upokarzające dzieciństwo
"Mam wiele dzieci, które zamieniam w zabójców. Czekajcie aż dorosną" - wiadomość nabazgrana na ścianie w mieszkaniu Davida Berkowitza , ze strzałkami wskazującymi dziurę w ścianie.Czy pewne dzieci po prostu rodzą się "złe"? Niektórzy seryjni mordercy są przedwcześnie obłąkani, zafascynowani sadystyczną przemocą w bardzo młodym wieku. Już jako dziecko Ed Kemper dekapitował lalki swojej siostry, bawiąc się w "egzekucje", a jednego razu powiedział jej, że chciał pocałować swoją nauczycielkę ze szkoły podstawowej, ale "jeśli pocałowałbym ją, to najpierw musiałbym ją zabić."
Pierwszą rzeczą na jaką nasze społeczeństwo zwraca uwagę dla wyjaśnienia tego zjawiska jest wychowanie seryjnych morderców. "Tylu z nas chciałoby uwierzyć, że coś miało traumatyzujący wpływ na małego Jeffrey'a Dahmera, inaczej musielibyśmy uwierzyć, że niektórzy ludzie rodzą się by zostać potworami," napisała Ann Schwartz.
W pewnych przypadkach, upokarzanie dzieci przez ich rodziców jest barbarzyńskie, i wydaje się mało prawdopodobne, aby cokolwiek innego niż mały seryjny morderca mogło powstać z tak okropnej nędzy. Jako dziecko "Dusiciel z Bostonu" Albert DeSalvo był właściwie sprzedany jako niewolnik przez swojego ojca alkoholika. Wielu sadystycznych morderców opisuje swoje dzieciństwo jako niekończący się łańcuch przerażających nadużyć seksualnych, tortur i okaleczeń. Niektóre historie dotyczące tortur mogą być wyolbrzymiane w celu wywołania współczucia (jest to zawsze na korzyść mordercy wymyślić nikczemnych rodziców jako wytłumaczenie) ale niektóre bywają potwierdzone przez świadków. Niektóre rodziny, wyglądające na zdrowe z zewnątrz mogą tylko takie udawać. Dzieci mogą nauczyć się zachowań "Jeckyla i Hyde'a" od własnych rodziców, którzy są towarzyscy i zżyci z sąsiadami i współpracownikami, ale którzy patrzą spode łba na nieodpowiedniość swoich dzieci, gdy wracają do domu.
Jako że rozpatrujemy upokorzenia z dzieciństwa jako możliwy klucz do zachowań seryjnego mordercy, musimy pamiętać, że wiele dzieci cierpiało okropne nadużycia z rąk swoich rodziców, ale nie wyrosło na pożądliwych morderców. Upokorzenia z dzieciństwa nie są bezpośrednim ogniwem do zbrodniczej przyszłości. I podczas gdy wiele dziewcząt jest tyranizowanych jako dzieci, bardzo niewiele z nich wyrasta na kobiety sadystycznie brutalne wobec obcych. Nieszczęśliwe dzieciństwo nie może być jedynym wytłumaczeniem dla seryjnych morderców, ale jest niezaprzeczalnym czynnikiem na tle wielu innych.
W swojej książce "Serial Killers", Joel Norris opisuje cykle przemocy jako przekazywane z pokolenia na pokolenie: "Rodzice, którzy upokarzają swoje dzieci, tak fizycznie, jak i psychicznie, wpajają im niemal instynktowne zaufanie do przemocy jako pewnego środka dla każdego wyzwania." Upokorzenia z dzieciństwa nie tylko rodzą reakcje przemocy, pisze Norris, ale także oddziałują na zdrowie dziecka, włączając uszkodzenia mózgu, niedożywienie i inne zaburzenia rozwoju.
Niektórzy rodzice wierzyli, że będąc szorstkimi i utrzymując dyscyplinę, "umocnią" swoje dzieci. Zamiast tego, często kreowali brak miłości pomiędzy rodzicem a dzieckiem, co mogło mieć katastrofalne rezultaty. Jeżeli dziecko nie utworzy więzi ze swymi pierwotnymi opiekunami, nie ma podstaw do tego aby ufać innym w późniejszym życiu. Może to prowadzić do izolacji, gdzie silne fantazje dotyczące przemocy stają się podstawowym źródłem gratyfikacji. "Zamiast rozwijania pozytywnych cech zaufania, bezpieczeństwa i autonomii, rozwój dziecka staje się zależny bardziej od fantazji i ich dominujących tematów, niż od interakcji z innymi ludźmi," piszą Robert Ressler, Ann Burgess i John Douglas w "Sexual Homicide: Patterns and Motives."
Kiedy dziecko dorasta, zgodnie ze słowami tych autorów, wszystkim co zna są jego fantazje o dominacji i kontroli. Nie rozwinęło ono współczucia dla innych. Zamiast tego, ludzie stają się dla niego spłyconymi symbolami do odtwarzania jego fantazji o przemocy.
Szukając wyjaśnień w rodzicach, widzimy zarówno przerażające matki jak i ojców. Wina zazwyczaj spada na matkę, która bywa opisywana jako zbyt dominująca lub zbyt zdystansowana, zbyt aktywna seksualnie lub zbyt represyjna. Być może matka dlatego jest obwiniana bardziej, ponieważ ojciec często zniknął; jak na razie spór jest nierozstrzygnięty. Kiedy ojciec bywa brany pod uwagę, to zazwyczaj z powodu swych dyscyplinarnych zasad, alkoholizmu, czy jawnego gniewu wobec kobiet.
Potworne matki
"Wciąż obwiniamy matki." - Joyce Flint, matka Jeffrey'a Dahmera.To wszystko wydaje się zaczynać lub kończyć na Matce. Henry Lee Lucas rozpoczął swoją morderczą karierę zabiciem własnej matki; Ed Kemper zakończył swoją zabijając mamę. Nawet szekspirowski wielokrotny morderca Hamlet opętany był nienaturalną obsesją seksualności własnej matki. "Seryjni mordercy często okazują się mieć nienaturalne związki ze swoimi matkami," pisze Steven Egger w swojej książce "The Killers Among Us." W naszej kulturze, wspaniały obraz "Matki" wywołuje poważne zaniepokojenie w naszej zbiorowej świadomości, a niektórzy pisarze spokojnie przyjmują, że ci mordercy miotają się pod matczyną tyranią. Jeśli ci mordercy są ciągle zdominowani przez swoje matki (archetypem jest tu Norman Bates Hitchcocka), to spokojnie można skwitować ich jako "maminsynków", którzy nigdy w pełni nie dojrzeli. Być może jest nam wygodnie z tym frazesem - matka jest gotową wymówką, zwłaszcza w naszej współczesnej erze obsesyjnego wychowania. Ale gdy przyjrzymy się pewnym technikom matek seryjnych morderców, jesteśmy skłonni dojrzeć śmiertelne ogniwo łączące macicę i kostnicę.
Surowe mamy
Podejmując wysiłek utrzymania swych dzieci cnotliwymi, niektóre matki łączyły seksualność ze śmiercią. Matka Eda Geina, notoryczna fanatyczka religijna przekonała swojego syna, że kobiety były naczyniami grzechu i roznosiły choroby. W pewnym sensie pokrętnej, błędnej interpretacji, Gein stworzył prawdziwe naczynia z kobiet, używając ich czaszek jako misek, i innych przedmiotów domowego użytku. Ciało Eda mogło uciec od choroby wenerycznej, ale jego umysł został wyraźnie skażony.Joseph Kallinger został adoptowany przez sadystycznych, katolickich rodziców, a po operacji przepukliny w wieku 6 lat, jego matka powiedziała mu, że zabieg przeprowadzono po to, aby zatrzymać wzrost jego penisa. Kallinger nigdy nie kwestionował jej słów i jako dorosły wierzył, że ten rozwój został zatrzymany. Surowa, utrzymująca dyscyplinę matka Kallingera zmuszała go, aby trzymał otwartą dłoń nad płomieniem, bijąc go gdy płakał. Kallinger później wyrósł doznając ekstremalnej rozkoszy torturując innych i sam stał się sadystycznym rodzicem. Po ubezpieczeniu swojego 13-letniego syna Joey'a, powoli utopił go, głuchy na błagania o litość własnego dziecka.
"Chciałem, oczywiście, dla mojej matki miłej, spokojnej śmierci jak każdy inny człowiek" - powiedział Ed Kemper. Jego pomysł spokojnej śmierci był bardzo niezwykły - po obcięciu głowy swojej mamy, pozbył się jej strun głosowych, zgwałcił bezgłowe ciało i według pewnych zeznań, ustawił jej głowę na kominku i używał jako tarczy na strzałki. Niewątpliwie, Matka Kempera była ostrą, tyraniczną zrzędą, która zamykała swojego młodego syna w piwnicy, gdy bardzo urósł i straszył swoje siostry. Jako dorosły, Kemper i jego matka wciąż się kłócili, jednakże wybrał mieszkać z nią. Dlaczego po prostu się nie wyprowadził i nie przestał odbierać jej telefonów?
Adopcyjna matka "Dusiciela ze Wzgórz" Kennetha Bianchi była patologicznie nadopiekuńcza. Kiedy Ken zmoczył się w spodnie, zabrała go do lekarza, aby ten zbadał jego genitalia. Pewna agencja opieki napisała, że matka Bianchi'ego była "głęboko zaburzona, o wygórowanych ambicjach społecznych, niezadowolona, niepewna, uparta i nadmiernie opiekuńcza... tłumiła swojego adoptowanego syna medyczną opieką i matczynym niepokojem już od momentu adopcji." Jako dziecko Bianchi był bardzo zależny od własnej matki, jednak zdołał ochronić śmiertelną wrogość pod tą powierzchnią.
Stracone mamy
Niektórzy seryjni mordercy obwiniali swoje niepohamowane seksualnie matki. Te matki przekroczyły granice, prezentując swoim dzieciom niewłaściwe zachowania seksualne. Bobby Jo Long zabijał kobiety, które opisywał jako dziwki i szmaty, które, jak mówił, przypominały mu jego własną mamę. Ona miewała częste stosunki płciowe (zgodnie z jego zeznaniami) z mężczyznami w tym samym pokoju, w którym spał Bobby. Według jego słów, dzielił on łóżko z matką do 13 roku życia.Matka Charlesa Mansona, prostytutka Kathy Maddox, niezmiennie określała go mianem "Bezimiennego Maddox" na jego świadectwie urodzenia. Pozbawiała go wszelkich więzi, a w jednej z opowieści, słynnej ale najprawdopodobniej nieprawdziwej, wymieniła małego Charliego na dzban piwa. Gdy wysłano go do jego ciotki, jego wuj powiedział mu, że jest zniewieściałym chłopcem i ukarał go wysyłając do szkoły ubranego jak dziewczynka.
Henry Lee Lucas również cierpiał takie upokorzenia jako dziecko, dzięki sadyzmowi swej matki. Była pijaczką i przemycała alkohol. Z nieznanych powodów ubierała go jak dziewczynkę aż do 7 roku życia. "Żyłem jak dziewczynka. Byłem ubierany jak dziewczynka. Miałem długie włosy jak dziewczynka. Nosiłem dziewczęce ubrania." Bezlitośnie zbiła go po tym jak obciął włosy, z powodu narzekań nauczyciela. Pewnego razu, matka uderzyła go drewnianą belką w tył głowy łamiąc kość czaszki. Lucas bywał także najwyraźniej świadkiem aktywności seksualnej własnej matki. Zabił ją w 1951.
Zabójczy ojcowie
Zazwyczaj bywa to sadystyczny, utrzymujący dyscyplinę ojciec, który pojawia się w drzewie genealogicznym seryjnego mordercy. Tato Johna Gacy'ego beształ swojego syna nazywając go zniewieściałym, ciotą i przegranym. Brutalny alkoholik, ojciec Gacy'ego bił jego matkę i zastrzelił ukochanego psa swojego syna, aby ukarać Johna. Kiedy Gacy później dusił swoje młode ofiary, zachęcał je by pozostały dzielne w obliczu śmierci. "Poprzez ten rytuał, Gacy szukał potwierdzenia swojej wizji męskiej identyfikacji, która została zmieciona przez jego ojca," napisał Joel Norris.Ojciec Alberta DeSalvo sprowadzał do domu prostytutki i brutalnie bił jego matkę, łamiąc jej palce jeden po drugim, na co młody Albert bezradnie patrzył. DeSalvo - Senior sprzedał swoje dzieci jako niewolników farmerowi z Maine, podczas gdy ich matka rozpaczliwie szukała ich przez sześć miesięcy, co zostało potwierdzone przez przyjaciół rodziny i pracowników społecznych. "Tatuś był hydraulikiem," powiedział DeSalvo. "Walnął mnie raz w plecy rurą, bo nie ruszałem się wystarczająco szybko."
Przypadek Dahmera
Opowieść Lionela Dahmera
Nie wszyscy seryjni mordercy byli bici lub upokarzani jako dzieci. Jeffrey Dahmer miał na pozór normalne wychowanie, chociaż wyrósł na jednego z najbardziej notorycznych morderców na tle seksualnym w kulturze masowej. W swojej książce "A Father's Story", Lionel Dahmer szuka przyczyn dewiacji własnego syna. Lionel, który opisuje siebie jako "analitycznego myśliciela", wierzy, że histeria i choroby psychosomatyczne matki Jeffrey'a w czasie ciąży mogą być za to odpowiedzialne.Opisuje on Joyce jako przechodzącą trudną ciążę, stale wymiotującą, jak gdyby jej ciało chorowało od tego, co w nim wzrastało, wczesne biologiczne "odrzucenie" przez matkę. Podczas ciąży z Jeffem, Joyce miewała dziwne ataki sztywnienia: "Czasami jej nogi zaciskały się mocno, a całe ciało stawało się sztywne i zaczynało się trząść. Jej szczęka przesuwała się nagle w prawo i przybierała podobnie przerażającą sztywność. Podczas tych dziwnych napadów, jej oczy wytrzeszczały się jak u przerażonego zwierzęcia, i zaczynała się ślinić i dosłownie pienić na ustach."
Jak to opisuje Lionel, było to tak jakby trup rodził. Ojciec - Lionel pozostaje obiektywny i analityczny podczas gdy Matka Joyce jest w środku wojny, zwalczając hormony narkotykami. Lionel pyta, złowieszczo: "Dlaczego ona była tak przygnębiona cały czas? Co to było, że uważała to za tak przerażające?"
"Potem, pod koniec długiego procesu, urodził się mój syn." Pierwsze spojrzenie Lionela na jego syna było w plastikowym pojemniku, z którego jak ofiary z mieszkania 213 później zostanie usunięty. Krwawa komnata mieszkania Jeffa, zgodnie ze słowami Lionela, miała swój pierwowzór w zatrutej narkotykami macicy Joyce.
Podczas gdy Lionel wskazuje na Joyce jako biologiczny czynnik patogenny w chorobie Jeffrey'a, to przyznaje się on również do własnych destrukcyjnych skłonności, które mogłyby być przekazane ich synowi. Lionel był zafascynowany ogniem i jako dziecko robił bomby. "Ciemna ścieżka została wykopana w moim mózgu," pisze. Mały Jeffrey był owładnięty kolekcjonowaniem kości, co wydaje się makabryczne po jego dorosłych morderczych czynach. W tamtym czasie, Lionel postrzegał to jako normalną ciekawość.
W wieku 4 lat, Jeffrey przeszedł operację obustronnej przepukliny. "To bardzo bolało, dowiedziałem się później, że on pytał Joyce czy lekarze obcięli mu penis." Lionel uważa, że ta quasi-kastracyjna operacja źle wpłynęła na jego syna: "W Jeffie to przygnębienie zaczęło przybierać postać czegoś trwałego," pisał. "Ten dziwny i subtelny wewnętrzny mrok zaczął objawiać się niemal fizycznie. Jego włosy, które kiedyś były takie jasne, rosły coraz ciemniejsze, wraz z pogłębiającym się cieniem jego oczu. Bardziej niż kiedykolwiek zamykał się w sobie, siedząc cicho przez długie okresy czasu, prawie niewzruszony, z osobliwie nieruchomą twarzą."
Zarówno ojciec jak i syn odnaleźli pocieszenie w prowadzeniu eksperymentów biologicznych. "W laboratorium odnalazłem wspaniałe samopoczucie i pewność, znałem właściwości rzeczy i wiedziałem jak można nimi manipulować według przewidywalnych wzorów. To dostarczało mi wielkiej ulgi od chaosu jaki panował w domu." Jeff stał się nieśmiały i lękliwy wobec innych, tak jak kiedyś jego ojciec. "To było tak, jakby pewien element mojego charakteru tęsknił za całkowitą przewidywalnością, za sztywną strukturą," powiedział Lionel. "Ja po prostu nie wiedziałem, jak rzeczy się miały z innymi ludźmi, jak działali." Lionel poznał, że Jeffrey był "tak onieśmielony ich obecnością, że w celu uzyskania z nimi kontaktu, musieli być dla niego martwi."
Lionel dostrzega "okropną próżnię" w oczach własnego syna i zastanawia się, "Czy ja taki jestem?" i widzi swojego syna jako "głębszy cień" samego siebie. Pamięta, że w wieku 13 lat chciał hipnotyzować i rzucać zaklęcia na dziewczyny, "tak aby je całkowicie kontrolować." W którym miejscu niewinna fantazja zniekształca się w śmiertelną fascynację? Czy możemy kontrolować wewnętrzne życie naszych dzieci? Lionel ostrzega, że "niektórzy z nas są skazani na przekazanie w spadku klątwy." Przerażającą konkluzją ostrzegawczej opowieści Lionela Dahmera jest fakt, że możemy pozostawać ślepi na nasze destruktywne tendencje i możemy niewinnie przekazywać je dalej. "Ojcostwo pozostaje w końcu poważną tajemnicą, a gdy rozmyślam, że mój drugi syn może być pewnego dnia ojcem, mogę mu tylko powiedzieć, tak jak każdemu ojcu po mnie, 'Ostrożnie, ostrożnie, ostrożnie."
Inne wydarzenia z dzieciństwa
Adopcja
Adopcja jako potencjalny czynnik współwystępujący w motywacjach seryjnych morderców jest fascynująca, ponieważ stawia dwa pytania. Pierwszym jest to, czy biologiczni rodzice mogli pozostawić swoje dziecko z nieprawidłowym kompletem genów. (Pokrótce przyjrzymy się aspektom genetycznym seryjnych morderców.) Wiedza, że zostało się adoptowanym może także podkopać poczucie tożsamości w kruchym młodym człowieku i uczynić dziecko skłonnym do fantazjowania na temat tożsamości swych "prawdziwych" rodziców, zarówno dobrej, jak i złej. Czy matka była prostytutką? Zakonnicą? Czy ojciec był gangsterem? Bohaterem? I dlaczego "odrzucili" swoje dziecko? To poczucie odrzucenia może mieć głębokie konsekwencje dla już niestabilnej psychiki. Jeśli dziecko to rzeczywiście spotka swoich biologicznych rodziców i zostanie ponownie odrzucone, to straty będą większe. David Berkowitz był głęboko zraniony kiedy jego biologiczna matka pozbyła się go. Niektórzy spekulowali, że "Syn Sama" Berkowitza był fantazją służącą odtworzeniu tożsamości rodzic / dziecko, która została zniszczona w prawdziwym życiu.Zgodnie z biografami Bundy'ego, Michaudem i Aynesworth, rozwój emocjonalny Teda został zatrzymany na swej drodze, po tym, jak dowiedział się on w wieku 13 lat, że jest nieślubnym dzieckiem. "To było tak, jakbym walnął w mur z cegieł," powiedział Bundy. Oczywiście, wypróbował każdą wymówkę, jaką mógł wymyślić, więc trudno polegać na jego słowach gdyż jego życie rodzinne wydawało się skądinąd zdrowe.
Nie można stwierdzić, że sytuacja adopcji kreuje seryjnych morderców. W najgorszym wypadku może wypaczyć poczucie tożsamości dziecka. Ale nie oznacza to, że kariera seryjnego mordercy to jedyna dostępna możliwość dla adoptowanych dzieci.
Świadek przemocy
Niektórzy seryjni mordercy twierdzą, że wystawienie na brutalne sceny zainicjowało ich pragnienie krwi. Ed Gein, spośród innych, powiedział, że oglądanie zarzynanych zwierząt hodowlanych przyprawiało go o perwersyjne pomysły. Ale czy nie tworzyłoby to z historii ludzkości dobrego gruntu dla seryjnych morderców? Zarówno Albert Fish, jak i Andrei Czikatiło obwiniali za swoją sadystyczną żądzę krwi przerażające historie z dzieciństwa. Czy oznacza to, że możemy oczekiwać dzieci Stephena Kinga na szczytach list oskarżonych o najliczniejsze morderstwa? Nawet prawdziwie traumatyczne doświadczenia nie tworzą automatycznie seryjnego mordercy. "Morderca z Kwasowej Kąpieli" John Haigh, wybiegł na zewnątrz po bombardowaniu Londynu w czasie II Wojny Światowej. Bomby spadały z "okropnym piskiem, a gdy chwiejnie podnosiłem się, posiniaczony i oszołomiony, czyjaś głowa przyturlała się do moich stóp." Joel Peter Witkin, dobrze znany artysta, którego prace są niewątpliwie makabryczne ale i fascynujące, doświadczył takiego samego wydarzenia po tym jak był świadkiem wypadku samochodowego. A więc co sprawia, że jedna osoba staje się seryjnym mordercą, a inna sławnym artystą?Młodzieńczy areszt
Reforma szkolnictwa we wczesnych latach XX wieku była wszystkim, tylko nie reformą. Opowieści o sadystycznych stróżach i średniowiecznych karach są niemal paralelne z brutalnym zachowaniem więźniów, którzy weszli na drogę seryjnych zabójstw. Na szczęście, ten rodzaj ekstremalnej dyscypliny nie jest już otwarcie tolerowany. Chociaż w latach 20 tych zabójca Carl Panzram był niepoprawnym młodocianym przestępcą, brutalna tortura jaką mu wymierzono w zreformowanej szkole spotęgowała jego gwałtowny gniew. "Ze sposobu w jaki byłem tam traktowany i lekcji jakie w wyniku tego tam otrzymałem, w pełni zadecydowałem jak poprowadzę moje życie, gdy już stamtąd wyjdę. Zdecydowałem się, że będę rabował, palił, niszczył i zabijał wszędzie gdzie tylko się udam i każdego, kogo napotkam, tak długo jak będę żył. Tak właśnie zostałem zreformowany..." Henry Lee Lucas także twierdził, że więzienie zmieniło go w seryjnego mordercę. Manson powiedział, że został zgwałcony i pobity przez innych więźniów kiedy miał 14 lat, podczas gdy szczególnie sadystyczny strażnik masturbował się patrząc na to. Podstarzały zboczeniec Albert Fish obwiniał za swoje sadomasochistyczne impulsy swoje doświadczenia z sierocińca w Waszyngtonie: "Widziałem tam tylu chłostanych chłopców, to zakorzeniło się w mojej głowie."Powszechne odrzucenie
Z różnych powodów, wielu wielokrotnych morderców jest osamotnionych w dzieciństwie. Lucas, który sam był nieśmiałym dzieckiem, był ośmieszany z powodu sztucznego oka. Później powiedział, że to masowe odrzucenie sprawiło, że znienawidził wszystkich.Kenneth Bianchi był także dzieckiem samotnikiem z wieloma problemami. Jeden z raportów klinicznych stwierdza, że "chłopiec moczy się w spodnie, niełatwo nawiązuje przyjaźnie i ma tiki nerwowe. Inne dzieci naśmiewają się z niego." Dahmer był antysocjalny jako dziecko, śmiał się gdy zobaczył jak pokaleczył się kolega z klasy. Później stał się nastolatkiem alkoholikiem, ignorowanym przez rówieśników.
Podczas gdy izolacja staje się coraz bardziej surowa, może wzrastać oparcie w fantazjach, zwłaszcza tych destruktywnych. Te fantazje o przemocy często ujawniają się poprzez dwa czynniki "triady" prognozującej kryminalne zachowania, podpalanie i okrucieństwo wobec zwierząt.
Triada
Dręczenie zwierząt
Te sekretne kompulsje postrzega się jako nasiona dużo poważniejszych aktów tortur. "Brutalne zachowania są wzmacniane, dopóki mordercy mogą bądź to wyrażać gniew nie doświadczając negatywnych konsekwencji, bądź też być nieczuli na jakiekolwiek zakazy wobec tych zachowań. Po drugie, impulsywne i dziwaczne zachowanie zniechęca do zawierania przyjaźni, 'wzmagając izolację". "Co więcej, nie ma sprzeciwów wobec przekonań przestępców, że są upoważnieni, aby działać w sposób, w jaki działają." (Ressler, et al, Sexual Homicide) "Cały proces uczenia się, według Resslera, ma 'system sprzężenia zwrotnego." Torturowanie zwierząt i podpalenia ostatecznie doprowadzi do zbrodni wobec innych istot ludzkich, o ile wzorzec nie zostanie w jakiś sposób przerwany.Torturowanie zwierząt jest niepokojącą czerwoną flagą. Zwierzęta są często postrzegane jako "praktyka" do zabijania ludzi. Ed Kemper pogrzebał żywcem kota swojej rodziny, potem odkopał go i obciął mu głowę. Jednak nie wszyscy seryjni mordercy wyładowują agresję na zwierzętach. Dennis Nielsen kochał zwierzęta, a zwłaszcza swojego psa imieniem Bleep, któremu nie potrafiłby spojrzeć w oczy po aresztowaniu, z obawy, że mogłoby to w nim (Bleepie) spowodować uraz. Gwałciciel, sadysta i morderca ośmiu kobiet, Christopher Wilder, czynił darowizny na rzecz Ochrony Wielorybów i Fundacji Ochrony Fok.
Piromania
Peter Kurten uwielbiał patrzeć na płonące domy, a Berkowitz, kiedy znudziło mu się torturowanie papugi swojej matki, stał się płodnym piromanem, utrzymując rekord 1 411 podpaleń. "Oh, Cóż za ekstazę," powiedział Joseph Kallinger swojemu biografowi Florze Schreiber, "dawało memu ciału podpalanie! Co za potęgę czułem na samą myśl o ogniu!... Oh, Co za rozkosz, co za niebiańska rozkosz!" Piromania jest często działaniem stymulującym seksualnie tych morderców. Dramatyczna destrukcja czyjejś własności karmi tą samą perwersyjną potrzebę niszczenia innego człowieka. Ponieważ zaś seryjni mordercy nie postrzegają innych ludzi za coś więcej niż tylko obiekty, to łatwo im wykonać skok pomiędzy podpaleniem a zabijaniem ludzi.Moczenie nocne
Moczenie nocne jest najbardziej intymnym symptomem z całej triady i jest mniej prawdopodobne by był on umyślnie ujawniany. Według pewnych szacunków, 60% wielokrotnych morderców moczy się w łóżkach przed okresem dojrzewania. Kenneth Bianchi najwidoczniej spędził wiele takich nocy w nasiąkniętej moczem pościeli.Wniosek
Wczesne, krytyczne dla rozwoju lata mogą odgrywać pewną rolę w ukształtowaniu seryjnego mordercy, ale nie mogą być jedynym powodem w każdym przypadku. Wielu morderców wini swoje rodziny za własne zachowanie, poszukując współczucia. Na prawdziwie psychopatyczną modłę, seryjni mordercy obwiniają kogoś innego za własne uczynki. Jeśli ich nieszczęśliwe dzieciństwo jest głównym powodem dla tych morderczych tendencji, to dlaczego ich rodzeństwo nie zostaje również seryjnymi mordercami? A jeśli te warunki faktycznie ich ukształtowały, to seryjni mordercy byliby najprawdopodobniej zjednoczeni, bo tak wielu by ich było (smutny komentarz dla kontynuowania wykorzystywania dzieci.) Musimy szukać innych składników, aby zobaczyć, co popycha seryjnego mordercę nad przepaść.Lustmord
Czy seryjny morderca jest ostateczną formą poszukiwania seksu czy potęgi, a może obu? To zależy, kogo o to zapytacie. Niektórzy wierzą, że dominacja seksualna jest ekspresją potrzeby władzy. "Seks jest jedynie narzędziem używanym przez mordercę do osiągnięcia władzy i dominacji nad jego ofiarą," pisze Steven Egger. Według Bundy'ego, seks nie był głównym źródłem gratyfikacji. "Chciałem władać życiem i śmiercią," powiedział. Chciał on totalnej kontroli nad swoją ofiarą: "Fizyczne zawładnięcie ich, tak jak ktoś posiada roślinę doniczkową, malowidło, czy Porsche. Posiadanie tej jednostki, taką jaką była." Inni wierzą, że dewiacyjny popęd seksualny jest skutkiem, a władza jest narzędziem do osiągnięcia seksualnej satysfakcji.Niektórzy seryjni mordercy będą identyfikować się z postrzeganymi źródłami władzy w celu przelania dla siebie części poczucia kontroli i omnipotencji. Niektórzy będą ulegać iluzjom religijnej doniosłości, więc będą nimi Chrystus lub szatan. Inni popatrzą na policję i będą ją imitować, jak gdyby pożyczona władza dawała mordercy władzę do zabijania innych. Jednakże jednym z najbardziej wstrząsających modeli postępowania jest Hitler.
Brytyjczykowi Patrickowi Mackay, gdy był nastolatkiem, jeden z jego lekarzy w ponury sposób przepowiedział, że zostanie "zimnym psychopatycznym mordercą". Mackay identyfikował się z Hitlerem, oraz pozował we własnoręcznie wykonanych nazistowskich mundurach. Po przyznaniu się do zabicia jedenastu osób przy pomocy topora, włączając księdza katolickiego, powiedział, "Nie uronię ani łzy. Życie jest pełne różnego rodzaju szoków, którym trzeba stawić czoło."
Seksualna dewiacja
"Demony pożądały mojego penisa," napisał David Berkowitz. Dla mordercy, "Syna Sama", seks nie był czymś, z czym wiązałby się chętny partner. Zamiast tego, jego spaczone seksualne fantazje, spłodzone w izolacji społecznej, wywołały czyste siły zła. My zazwyczaj myślimy o demonach jako o prześladujących ważniejsze cele, takie jak krnąbrne dusze, ale nie penisy. Ale dla pożądliwego mordercy, seksualność, władza i dominacja są tak ciasno splecione, że zrastają się w jedno. Trudno jest określić, gdzie kończy się pożądanie seksualne, a przejmuje władzę żądza krwi.Zabójca na tle seksualnym
Według Resslera, Burgessa i Douglasa ("Sexual Homicide: Patterns and Motives.") "liczba morderstw zaklasyfikowanych jako 'o motywach nieznanych' dramatycznie wzrosła." Wierzą oni, że istnieją dwa typy zabójstw na tle seksualnym: "gwałt lub morderstwa w wyniku przeniesienia agresji", oraz "sadystyczne, lub morderstwa z pożądania."W jaki sposób różni się morderca z pożądania, od gwałciciela, który zabija swoje ofiary, aby nie zostać ujętym? Gwałciciel, który zabija, zgodnie z pewnymi badaniami przytaczanymi w "Sexual Homicide..." (Ressler et al), "rzadko czerpie jakąkolwiek satysfakcję seksualną z morderstwa, ani też nie dopuszcza się pośmiertnych aktów seksualnych. Dla kontrastu, sadystyczny morderca traktuje zabijanie jak część zrytualizowanej sadystycznej fantazji." Okaleczanie jest "wielokrotnym zabójstwem", obsesyjnym ranieniem ciała ofiary wykraczającym daleko poza to, co konieczne jest do jej zabicia. Ponieważ psychopaci mają niskie tempo pobudzenia, więc trzeba więcej czasu, aby dostarczyć im odpowiedniej stymulacji. Makabryczne okaleczanie podnieca morderców z pożądania. U nich motywem do zabijania są dziwaczne fantazje seksualne, które rozwinęły się w mrocznych zakamarkach ich spaczonych umysłów.
Ressler pisze, że "dopóki historię jego życia seksualnego stanowi seks w pojedynkę, oraz odkrywa związki interpersonalne jako trudne, to wraca do zachowań masturbacyjnych nawet wtedy, gdy rzeczywisty partner (jego ofiara) jest dostępny. Masturbacja generalnie pojawia się po śmierci, gdy fantazje są najsilniejsze." Ponieważ fantazje nie angażują rzeczywistej osoby, ale symboliczną, ofiarę, przemoc może się wzmóc po śmierci. "Okaleczenia często pojawiają się, kiedy ofiara jest już martwa, w czasie, gdy morderca ma całkowitą kontrolę nad ofiarą," pisze Ressler.
Wielu seryjnych morderców, o których była mowa, przyznaje się do nienormalnie silnego popędu seksualnego. Ed Kemper, który często obcinał głowy swoich ofiar zanim je zgwałcił, powiedział, że miał "bardzo silny popęd zmysłowy, dziwny popęd seksualny, który zaczął się wcześnie, dużo wcześniej niż normalnie." Jednak on fantazjował na temat martwych, a nie żywych kobiet. "Jeśli je zabiłem, to wiesz, one nie mogły odrzucić mnie jako mężczyzny. To było mniej więcej jak robienie lalki z istoty ludzkiej... i spełnianie moich fantazji z lalką, żyjącą ludzką lalką." Najbardziej niepokojącym przeżyciem, jakiego Kemper doznawał przy morderstwie, było podniecenie seksualne z dekapitowania ofiar: "Pamiętam, że wtedy doznawałem prawdziwie seksualnych dreszczy... słyszysz to ciche puknięcie i odciągasz ich głowy i trzymasz ich głowy w górze, za włosy. Zrywanie ich głów, ich ciała siedzące tam. To mnie podniecało," powiedział.
Kemper kontynuował, by w końcu powiedzieć, "W dziewczynie, dużo zostaje w jej bezgłowym ciele. Oczywiście, osobowość przepada." Te nieznośne osobowości, które są tak kłopotliwe dla seryjnych morderców w ich ofiarach, wyjaśniają dlaczego posuwają się oni do tak ekstremalnych czynów, aby zdepersonalizować ich ciała okropnymi okaleczeniami. Co jest takiego w osobowości, co ci mordercy uważają za tak przerażające, że muszą to wymazać?
Inni mordercy, którzy mieli nienormalny popęd seksualny, to np. "Dusiciel z Bostonu", Albert DeSalvo, który rzekomo potrzebował seksualnego zaspokojenia co najmniej pięć razy na dzień. Doszedł on nawet do tego, że obwiniał za morderstwa oziębłość swojej żony. "To Kobiety potrzebowałem naprawdę, nie jakiejś specjalnej, po prostu Kobiety, ze wszystkim co mają kobiety," powiedział. David Berkowitz kompulsyjnie masturbował się, a "jego zaabsorbowanie oralną seksualnością," pisze dr David Abrahamsen, "wskazuje na niedojrzały rozwój seksualny."
Ponieważ dla seryjnych morderców seks jest związany ze śmiercią, nie z życiem, pojęcie prokreacji niepokoi ich. "Seks nie powinien istnieć," powiedział John Haigh. "Rozmnażanie się powinno być niedostrzegalnym aktem, jak zrzucanie żołędzi przez dąb."
Dla niektórych z tych morderców, seksualność jest porównana do grzechu i śmierci przez nadgorliwych rodziców, którzy z niepokojem chcieli uchronić ich synów od rozwiązłego życia. Ich libidinalny popęd był kanalizowany w innym dewiacyjnym zachowaniu. "Szminkowy Zabójca", William Heirens, oświadczył, że włamania były jego podstawową formą zaspokojenia seksualnego. Jako dziecko, był ostrzegany, że kontakty seksualne są nieczyste i "wywołują choroby." Josepha Kallingera, który był wychowywany przez sadystycznych katolickich rodziców, którzy powiedzieli mu, że jego penis był operowany aby powstrzymać jego wzrost (co było faktycznie operacją przepukliny) podniecał ogień. U Eda Geina, który był surowo uczony, że seks jest grzeszny i zdegenerowany, to wydaje się naturalne, że skojarzył swoją własną ciekawość seksualną ze śmiercią, samym owocem grzechu.
Zabijanie Kobiety wewnątrz siebie
Henry Lee Lucas, który jako dziecko był zmuszany do ubierania się jak dziewczynka, powiedział, "Śmiertelnie nienawidziłem kobiet. Nie czułem, że muszą istnieć. Nienawidziłem ich i chciałem zniszczyć każdą, jaką mogłem znaleźć. Odwaliłem kawał dobrej roboty." Wielu wierzy, że John Gacy zabijał młodych mężczyzn, którzy symbolicznie reprezentowali jego własne nienawidzone homoseksualne ja. Bobby Joe Long, który miał dodatkowy chromosom X (żeński), i któremu rosły piersi w okresie dojrzewania, brutalnie mordował prostytutki i kobiety, które przypominały mu o rozwiązłości jego matki.Aktualnie, istnieje spór o to, czy seryjni mordercy, którzy są "niepewni" w swojej męskości są najbardziej zdeprawowanymi, brutalnymi mordercami, tak jak gdyby potrzebowali wydobyć i zniszczyć kobietę czającą się wewnątrz nich. Joel Norris napisał, że jeśli "zabójca jest wyjątkowo okrutny w stosunku do ciał swoich ofiar płci żeńskiej, policja powinna szukać dowodów żeńskich cech fizycznych u podejrzanego. Czy ma wyjątkowo zadbane włosy... Czy jego rysy twarzy są nieproporcjonalnie delikatne?" Ponadto, jak wykazał w swojej książce "Of Men and Monsters: Jeffrey Dahmer and the Construction of the Serial Killer", Richard Tithecott, "motywacja seryjnych morderców często bywa wyjaśniana w terminach potrzeby wyparcia: wyparcia kobiecości, wyparcia homoseksualizmu... Pytaniem (i problemem) nie staje się męskość, ale kobiecość, lub raczej inwazja kobiecości w męskość." Tithecott dochodzi do stwierdzenia, że w jakiś sposób kobiece właściwości są powodem psychoz mordercy, podczas gdy z historycznego punktu widzenia, prawie wszystkie akty agresji są męskiej natury. To skoncentrowanie na "kobiecie wewnątrz" jest niczym więcej niż dążeniem seryjnego mordercy do obwiniania ofiary.
Chora ciekawość i kanibalizm
Zanim zaczną zabijać, wielu seryjnych morderców manifestuje fascynację śmiercią. Samo w sobie nie jest to czymś nadzwyczajnym. Być może, jeżeli ich antysocjalne osobowości nie zeszłyby na tą drogę, seryjni mordercy mogliby zostać lekarzami, naukowcami, właścicielami zakładów pogrzebowych, czy nawet artystami. Gacy pracował w kostnicy, sypiając w pomieszczeniu do balsamowania, sam z ciałami, ale został zwolniony gdy znaleziono częściowo rozebrane ciała. Denis Nilsen udawał trupa i masturbował się przed lustrem do swojego własnego martwego wizerunku. Jako młodzieniec Berkowitz zaczął fascynować się patologią: "Zawsze miałem fetyszyzm morderstw i śmierci - nagła śmierć i rozlew krwi przyciągały mnie," powiedział.Jeffrey Dahmer, który uwielbiał sekcje zwłok w klasie biologicznej, powiedział koledze, że rozpłatał rybę, którą złapał, ponieważ chciał "zobaczyć, jak wygląda wewnątrz, dowiedzieć się jak działa." Później podał policji taką samą wymówkę - rozcinał ofiary, "by zobaczyć jak działają." Jego adwokat racjonalizował kanibalizm Jeffreya, oświadczając, że "jadł on części ciał po to, aby ci biedni ludzie, których zabił, ożyli w nim." Kanibalizm jest dosłowną formą uwewnętrznienia: zamiast robić miejsce w sercu dla tego za kim tęskni, kanibal robi miejsce w swoim żołądku dla tego, kogo pożąda. Metaforyczny głód towarzystwa innych staje się dosłownym głodem. Wielu opisuje to jako sposób wcielania innych w siebie. Ponieważ psychopaci są niezdolni do doświadczania empatii i miłości, ta surowa i prymitywna forma przywiązania staje się przyprawiającym o mdłości środkiem zastępczym.
Pewnym szczególnie makabrycznym przykładem tej teorii "konsumpcyjnej miłości" jest japoński kanibal Issei Sagawa, który zabił i zjadł studentkę z Danii. Otwarcie opowiadał jak pożądał swojej ofiary: "Moja namiętność jest tak wielka. Chcę ją posiąść. Chcę ją zjeść. Jeśli to zrobię, będzie moja na zawsze." Sagawa wahał się, gdy odkrył jej macicę: "Jeśliby żyła, mogłaby mieć dziecko w tej macicy. Ta myśl przygnębia mnie na chwilę." Ale Sagawa kontynuował.
Marta Steward wśród seryjnych morderców, Ed Gein, miał makabryczne domowe ulepszenia takie jak abażury zrobione z ludzkiej skóry, okrycia na fotele i czaszki używane jako miski. Ponadto zrobił także ubrania i bransolety z części ciał. Atlasy anatomiczne nie wystarczały, by zaspokoić jego ciekawość - posuwał się do rabowania grobów i ostatecznie morderstw.
Urodzeni mordercy
Czynniki genetyczne / złe nasiona
Czy psychopatyczni przestępcy są naprawdę inni od urodzenia? Wielu rodziców twierdzi, że ich dzieci, które wyrosły na brutalnych przestępców, były znacząco inne niż ich nieskłonne do przemocy rodzeństwo. Trzyletni Ted Bundy pewnego ranka wkradł się do pokoju swojej nastoletniej ciotki Julii i wsunął rzeźnickie noże pod narzutę jej łóżka. "On po prostu stał tam i szeroko się uśmiechał," powiedziała. Seryjny morderca Carl Panzram sam napisał: "Cała moja rodzina jest taka, jak wszyscy przeciętni ludzie. Są szczerymi i ciężko pracującymi ludźmi. Wszyscy, za wyjątkiem mnie. Ja jestem ludzkim - zwierzęciem, od kiedy się urodziłem. Kiedy byłem bardzo mały, w wieku pięciu lub sześciu lat, byłem złodziejem i kłamcą i podłym , niegodziwcem. Im starszy się stałem, tym podlejszy byłem." Niemiecki morderca dzieci Peter Kurten w wieku dziewięciu lat utopił dwóch kolegów.Czy dzieci te po prostu urodziły się złe? Samo środowisko nie może wyjaśnić zepsutego zachowania - zbyt wiele wykorzystywanych i zaniedbywanych dzieci wyrasta na przestrzegających prawa obywateli. Jeżeli istnieje genetyczne wytłumaczenie, to jest to delikatna, dyskretna mutacja. Nie spotykamy całych rodzin seryjnych morderców. Nie istnieje taka rzecz, jak "gen zabijania", ale badania ujawniają pewne genetyczne tendencje brutalnego zachowania. Innymi słowy, złe nasiona kwitną w złym środowisku.
Pewne badania nad bliźniętami, które wychowywane były osobno, przeprowadzone przez Yoon-Mi Hur i Thomasa Boucharda w 1997, ujawniły silne powiązanie między impulsywnością a zachowaniem nastawionym na szukanie sensacji, "właściwe niemal całkowicie dla czynników genetycznych." Zarówno cechy szukania sensacji i impulsywność stwierdzono "wyższe u osób uzależnionych od narkotyków, przestępców i psychopatów."
Czy seryjni mordercy mają dodatkowy chromosom?
Wielokrotny morderca Bobby Joe Long miał dodatkowy (żeński) chromosom X, znany także jako zespół Klinefeltera, co oznaczało, że miał żeński hormon - estrogen, krążący w większych ilościach w jego organizmie. Jego piersi rosły w okresie dojrzewania, co wywoływało u niego wielkie zakłopotanie. Jednakże Long miał również obfite inne warunki wstępne. Pośród wielu innych, doznawał wstrząsów emocjonalnych i powtarzających się urazów głowy.Odwrotnie, dodatkowy (męski) chromosom Y był pewnego razu w modzie jako wyjaśnienie dla przemocy. Obrońca prawny masowego mordercy Richarda Specka, twierdził, że ma on genetyczny układ XYY, ale dalsze testy dowiodły, że nie miał on racji. Podczas gdy dodatkowy męski chromosom wydaje się być logicznym wyjaśnieniem dla zmutowanego - agresywnego zachowania, nie istnieje wiele dowodów, które wiązałyby chromosomy X lub Y z seryjnymi mordercami.
Testosteron
W rzeczy samej wysoki poziom testosteronu we krwi nie jest niebezpieczną rzeczą, ale gdy jest on połączony z niskim poziomem serotoniny, rezultaty mogą być zabójcze. Testosteron łączy się z potrzebą dominacji (wielu popularnych kulturystów i biznesmenów ma wysoki poziom testosteronu.) Ale dopóki nie każdy może być na szczycie, serotonina powstrzymuje wzrost napięcia i uspokaja nas. Jednakże, według badań Paula Berhardta, kiedy poziom serotoniny jest nienormalnie niski, frustracja może prowadzić do agresywnych, nawet sadystycznych zachowań.Metale ciężkie
Pewne badania wykazały, że brutalni przestępcy mają wyższe śladowe ilości toksycznych metali ciężkich (manganu, ołowiu, kadmu i miedzi) w organizmach. Nadmiar manganu obniża poziom serotoniny i dopaminy, co przyczynia się do agresywnego zachowania. Alkohol wzmacnia ten efekt. James Huberty, masowy morderca, miał nadmierne ilości toksycznych substancji kadmu w organizmie.Defekty mózgu
"Po mojej śmierci, otworzą moją głowę i stwierdzą, że tak jak mówiłem, część mojego mózgu jest czarna i sucha i martwa," powiedział Bobby Joe Long, który przeszedł kolejne urazy głowy po wypadku motocyklowym. Według wielu badań, defekty i urazy mózgu bywały ważnym ogniwem prowadzącym do brutalnych zachowań. Kiedy podwzgórze, płaty skroniowe i / lub układ limbiczny wykazuje uszkodzenia, może to być wytłumaczeniem niekontrolowanej agresji.Podwzgórze reguluje układ hormonalny i emocje. "Wyższy" mózg ma ograniczoną kontrolę nad podwzgórzem. Z powodu fizycznej bliskości ośrodków seksualności i agresji w obrębie podwzgórza, seksualne instynkty i przemoc łączą się u morderców z pożądania. Podwzgórze może być uszkodzone w wyniku niedożywienia lub urazu fizycznego.
Układ limbiczny jest częścią mózgu związaną z emocjami i motywacją. Kiedy układ limbiczny jest uszkodzony, jednostka traci kontrolę nad pierwotnymi emocjami, takimi jak strach i gniew. Według Meloy, drapieżczemu spojrzeniu psychopaty, brakuje emocji i jest ono tak zimne, jak puste spojrzenie gada. Gadom brakuje limbicznej części mózgu, gdzie rezydują wspomnienia, emocje, uspołecznienie i instynkty rodzicielskie. Innymi słowy, seryjni mordercy są trafnie opisywani jako "zimnokrwiści" tak jak ich pokryci łuskami gadzi bracia.
Płaty skroniowe są bardzo podatne na urazy, położone są tam, gdzie kość czaszki jest najcieńsza. Tępe uderzenia, takie jak upadek na twardą powierzchnię, mogą łatwo uszkodzić te partie mózgu, tworząc lezje, które powodują różne formy amnezji i ataki epileptyczne. Uszkodzenie płatów skroniowych, może mieć skutek w bardzo łatwo wzbudzanych gwałtownych (brutalnych) reakcjach i we wzroście agresji. Jako dziecko, Ken Bianchi spadł z liny gimnastycznej i wylądował na tylnej części głowy. Wkrótce zaczął mieć ataki epilepsji.
Badaczka Dominique LaPierre wierzy, że "kora przedczołowa, obszar mózgu związany z planowaniem długoterminowym i osądem, nie funkcjonuje poprawnie u jednostek psychopatycznych." Paleopsychologowie także wierzą, że istnieje pewien rodzaj dysfunkcji w mózgach seryjnych morderców, że w jakiś sposób ich pierwotny mózg tłumi "wyższy" mózg: rozsądek i współczucie ustępują miejsca żądzy, agresji i pożądaniu. Badania Pavlosa Hatzitaskosa i innych donoszą, że duża liczba mieszkańców cel śmierci miało kolejne urazy głowy i że w przybliżeniu 70% pacjentów z uszkodzonym mózgiem rozwija tendencje do agresji.
Pewne z tych urazów mózgu ma charakter powypadkowy, ale wiele z nich powstało podczas pobicia w okresie dzieciństwa. Pośród wielu seryjnych morderców, którzy doznali urazów głowy, byli Leonard Lake, David Berkowitz, Kenneth Bianchi, John Gacy i Carl Panzram, który jako dziecko przechodził pewne infekcje głowy. "Wreszcie moja głowa spuchła jak wielki balon... Byłem operowany w moim własnym domu. Na kuchennym stole," napisał. "Chciałbym dowiedzieć się, czy był to powód moich dziwacznych zachowań." Jednakże, Ted Bundy przeszedł rozległe prześwietlenia promieniami X i tomografię komputerową, które to badania nie ujawniły żadnego śladu choroby czy urazów mózgu.
Bez lęku
Crime Times donosi o odkryciu, że psychopaci mają większy próg lęku i jest mniej prawdopodobne, że będą reagować na takie wzbudzające lęk bodźce, jak nagłe, głośne dźwięki. Innymi słowy, psychopaci mogą być wolni od lęku. Tempo uderzeń serca u psychopatów jest niskie, podobnie jak temperatura ich skóry, a ich "'reakcja przerażenia' (startle reaction) jest istotnie niższa niż u przeciętnej osoby. Autonomiczny układ nerwowy u mocno brutalnych osób jest bardzo ospały... Potrzebują oni wyższego poziomu ekscytacji czy stymulacji, aby doznać intensywnych doświadczeń," twierdzi psycholog sądowy, Shawn Johnston.Deprywacja sensoryczna
Badania pokazują, że brak kontaktu fizycznego może być szkodliwy dla rozwoju dziecka. W badaniach na szympansach, dzieci, które nie były tulone przez matkę, stały się wycofane i później zaczynały atakować inne. Pewni seryjni mordercy zostali odseparowani od rodziców w młodym wieku, lub pozbawieni miłości i kontaktu fizycznego swoich matek.Wniosek
Te charakterystyki fizjologiczne jednakże nie gwarantują seryjnego mordercy. Wielu ludzi z uszkodzonym mózgiem i biologicznymi anomaliami nie jest brutalnych. Guz na głowie nie jest pojedynczą zapowiedzią na seryjnego mordercę. Czy zło może być zredukowane do równania chemicznego? Być może jest to kombinacja środowiskowych i chemicznych predyspozycji. To co wiemy, to że żaden pojedynczy wzór nie wyłania seryjnego mordercy. Wiele z tych biologicznych badań jest nowych, więc może w przyszłości ujawni się chemiczny profil seryjnego mordercy.Mordercze fantazje
Dziwaczne fantazje kwitną w izolacji i gniewie. Według Roberta Resslera (et al) w "Sexual Homicide" dla młodocianego seryjnego mordercy, fantazje o przemocy wzbudzają dalszą izolację, która w rezultacie tworzy większe zaufanie do fantazji dla przyjemności. "Jak dorastałem, uświadomiłem sobie, choć niedoskonale, że byłem inny niż reszta ludzi i że sposób życia w moim domu różnił się od innych... To stymulowało moją introspekcję i dziwne umysłowe wątpliwości." powiedział "Morderca z Kwasowej Kąpieli" John Haigh. Ostatecznie , aby podtrzymać fantazje, seryjni mordercy dochodzą do punktu, gdzie potrzebują oni przeżyć je. Będą rozwodzić się nad aktem morderstwa przez lata i wejdą w prawie transopodobny stan w kilka dni przed morderstwem, kompletnie oczarowani przez ich fantazje. Ich ofiary są zredukowane go nieszczęsnych pionków w ich nikczemnej zadumie. Wiele z dziwnych, zrytualizowanych okaleczeń, pochodzi z wewnętrznego dramatu, który tylko morderca może zrozumieć."Stworzyłem inny świat, a prawdziwi ludzie wchodziliby tu i nigdy naprawdę nie doznaliby żadnej krzywdy w jasnych, nierealnych prawach snu. Wywoływałem sny, które wywoływały śmierć. To jest moja zbrodnia." powiedział Dennis Nielsen. Amerykański odpowiednik Nilsena, Jeffrey Dahmer miał podobny wgląd: "Uczyniłem moje wyśnione życie bardziej potężnym niż to prawdziwe."
Jednak brutalna, nieuporządkowana rzeczywistość mordercy, nigdy nie wypełnia całkowicie potęgi fantazji. W rzeczywistości, jest to zazwyczaj zawód, ale fantazja nie odchodzi - jest zbyt głęboko zakorzeniona w psychice zabójcy. Tłumaczy to seryjną naturę morderstw z pożądania. "Fantazja, która łączy się i generuje antycypację, że oczekiwanie na zbrodnię jest zawsze bardziej stymulujące, niż bezpośrednie następstwa samej zbrodni." zauważył Ted Bundy.
Wielu seryjnych morderców będzie trzymać "pamiątki" po zbrodniach, które później odnowią fantazje. Kiedy zapytano Bundy'ego dlaczego robił zdjęcia Polaroidem swoim ofiarom, powiedział: "kiedy ciężko pracujesz, aby zrobić coś dobrze, to nie chcesz tego zapomnieć."
Dr B. R. Johnson i J. V. Becker z Uniwersytetu Arizona dążą do zrozumienia, jak głęboko fantazje wypaczają umysł seryjnego mordercy. Badają dziewięć przypadków 14 - 18-latków, którzy mają "istotne klinicznie fantazje dotyczące stania się seryjnym zabójcą." Badania zmierzają do stwierdzenia, czy możemy dostrzec potencjalnych morderców bazując na mocy sadystycznych fantazji nastoletnich chłopców, i czy istnieje jakiś sposób przerwania więzi między fantazją i działaniem.
Ostatnia słomka
To jedna rzecz fantazjować o zabijaniu kogoś, a inna - zrobić to. Co skłania seryjnego mordercę do przekraczania linii raz po raz? Narkotyki są często obecne, zwłaszcza alkohol, jak to ma miejsce w przypadku Gacy'ego (który także miał Valium, amfetaminę i marihuanę w swym arsenale), Ramireza, Nilsena i Dahmera.Stresory
Według Resslera, "stresory" to wydarzenia, które wyzwalają u mordercy działanie. Mogą nimi być "konflikt z kobietami, konflikty rodzicielskie, problemy finansowe, małżeńskie, konflikty z mężczyznami, narodziny dziecka, uraz fizyczny, problemy z prawem i wstrząs po śmierci bliskiej osoby." Podczas gdy morderca zmaga się z frustracją, gniewem i urazą, fantazje o zabijaniu mogą zaćmiewać rzeczywistość. "Wiele czynników wyzwalających skupia się wokół pewnych aspektów kontroli," twierdzi Ressler. Śmierć matki Geina sprowadziła go na samą krawędź, podczas gdy walka Kempera z własną matką przyprawiła go o obłęd ("Pamiętam, że jeden napad złości był o to, czy umyłem zęby.") Christopher Wilder, który podróżował przez kraj gwałcąc, torturując i mordując osiem kobiet, twierdzi, że jego morderczy szał zaczął się po tym jak odrzucono jego propozycję małżeństwa.Po morderstwie
Według Joela Norrisa, istnieje 6 faz w cyklu seryjnego mordercy: 1) Faza Aury, w której morderca zaczyna zatracać kontrolę nad rzeczywistością; 2) Faza Łowów, w której morderca szuka ofiary; 3) Faza Zalotów, w której morderca zwabia ofiarę; 4) Faza Pojmania, w której ofiara jest usidlona; 5) Faza Morderstwa lub Totemu, która jest emocjonalnym upojeniem mordercy; i ostatecznie, 6) Faza Depresji, która następuje po akcie morderstwa.Norris pisze, że gdy następuje depresja, wyzwala to kolejne fazy od początku. Bundy powiedział, że nigdy tak naprawdę nie dostał tego, na co miał nadzieję w wyniku morderstw i zawsze później czuł pustkę i beznadziejność. Joel Norris trafnie opisuje "post - morderczą depresję", jakiej doświadczają seryjni mordercy: "Morderca po prostu odgrywa rytualną fantazję... ale, raz poświęcona, tożsamość ofiary z własnej fantazji mordercy jest stracona. Ofiara już nie reprezentuje tego, co morderca chciał, aby on / ona reprezentowała. Obraz narzeczonej, która odrzuciła mordercę, echo głosu znienawidzonej matki, lub sarkazm odległego ojca; wszystko to pozostaje żywe w umyśle mordercy po popełnieniu zbrodni. Morderstwo nie wymazało, ani nie zmieniło przeszłości, ponieważ morderca nienawidzi siebie nawet bardziej aniżeli przed punktem kulminacyjnym emocji... jest to tylko jego własna przeszłość, która jest odgrywana. Znów przegrał... Zamiast odwrócenia ról swojego dzieciństwa, morderca tylko je wzmocnił, a poprzez torturowanie i zabijanie bezbronnej ofiary, potwierdził swoje najbardziej intymne tragedie."
Zło społeczne
Współczesna, brutalna kultura
Wielu wielokrotnych morderców obwinia naszą brutalną kulturę o karmienie ich żądz. Na kilka dni przed straceniem, Bundy stwierdził, że pornografia hard - core była odpowiedzialna za jego morderczy szał. W naszym przemyśle rozrywkowym seks i przemoc wydają się iść ramię w ramię. Czy istnieje uzasadnienie do zeznań Bundy'ego?Wielu seryjnych morderców przyswaja brutalne postaci jako ich modele postępowania. Peter Kurten o łagodnych manierach, który na zewnątrz był wygładzonym i uprzejmym gentlemanem, przebywając w więzieniu za idola miał Kubę Rozpruwacza (Niemcy waimarskie jako kultura wydają się być zafascynowane szalonymi czynami Kuby Rozpruwacza.) "Myślałem o tym, jaką przyjemność dałoby mi robienie rzeczy tego rodzaju, gdybym się wydostał," powiedział. Zarówno John Wayne Gacy jak i Ed Kemper czcili Johna Wayne'a, który naturalnie ma dużo szersze grono fanów niż tylko seryjni mordercy, ale jego czujna sprawiedliwość podoba się mordercy, który czuje, że nie był dobrym człowiekiem. Do dnia obecnego za wiele aktów zabójstw obwinia się filmy i muzykę. Chociaż nie istnieje żaden bezpośredni dowód, że przemoc w mediach kreuje seryjnych morderców, to może aktywować fantazje, oraz uzasadniać je u niektórych. Jak stwierdził Ed Kemper odnośnie brutalnej pornografii: "Nie uczyniło to mnie podłym. To tylko podsycało ogień."
Według Elliota Leytona, seryjni mordercy nie są "obcymi istotami o zepsutych umysłach, ale wyalienowanymi ludźmi niezainteresowanymi kontynuowaniem nudnego życia, w którym czują się pojmani. Wychowani w cywilizacji, która usprawiedliwia przemoc jako reakcję na frustracje, zasilani przez mass media i brutalną pornografię z zarówno reklamowaną 'radością' sadyzmu i instrukcją praktycznego nakreślenia właściwych sposobów postępowania, chwytają 'męską' tożsamość pirata i awanturnika."
Obce społeczeństwo
Łatwiej jest nam postrzegać innych jedynie jako obcych lub stereotypy. Seryjny morderca staje się stereotypem. "Kreujemy obcych z samych siebie," twierdzi Steven Egger. "W miarę jak stajemy się obcymi, zaczynamy postrzegać innych bardziej jak przedmioty, a mniej jak istoty ludzkie.""Jest to czynnik anonimowości," stwierdził Bundy na temat beztroski zabijania. W dwudziestym wieku niepokój miast trwa rodząc zarówno mordercę, jak i ofiarę. Seryjni mordercy mogą łatwo łowić ofiary spośród "zapomnianych": uciekinierów z domu, prostytutek, narkomanów i dotkniętych ubóstwem. Być może sama anonimowość jest czynnikiem, który kreuje seryjnego mordercę. Czując się zniewolonym, zapomnianym, ignorowanym w zagrażającym tłumie, psychopata nie tylko zabija tych, którzy odzwierciedlają jego własną zapomnianą, anonimową tożsamość, ale nawet tworzy imię dla samego siebie, "staje się kimś" w tym procesie.
Seryjny mord jako kariera?
David Berkowitz obrazuje taką możliwość. "Pozdrowienie z pęknięć w chodnikach Nowego Yorku i od mrówek, które mieszkają w tych pęknięciach..." napisał. Berkowitz nie miał stałej tożsamości - żadnych osiągnięć, żadnych przyjaciół, żadnych więzi. Tylko izolacja. Tożsamość "Syna Sama" dała mu wielki rozgłos i władzę nad innymi. "Wierzę, że oni mnie dopingują," powiedział na temat ogółu społeczeństwa. Ekscytowało go, gdy słyszał rozmowy współpracowników na poczcie dotyczące Syna Sama, którzy nie mieli pojęcia, że mający dobre maniery David był tym samym psychopatycznym mordercą z codziennych gazet.Rozgłos jako możliwa podnieta, jest rzeczywiście przerażający. Seryjni mordercy, którzy początkowo motywowani są przez potrzebę władzy, kochają przyciągać uwagę mediów. Gacy trzymał swój album z wycinkami z całej prasy jaką otrzymywał. Proces Jeffrey'a Dahmera otaczała "atmosfera premiery filmowej, dopełnionej przez lokalne sławy, groupies, którzy polowali na autografy i atak mediów na wielką skalę - którego ja byłam częścią," napisała Anne Schwartz - biograf Dahmera.
Ale dr Meloy, autor "Psychopathic Mind", ostrzega nas przeciwko sławieniu seryjnych morderców: "Jeśli morderstwo przyciągnie uwagę mediów i katalizuje zarówno publiczny strach i fascynację, to wzmocni to pojęcie psychopaty o sobie jako kimś wspaniałym... W dosłownym sensie, popularne media mogą mitologizować drapieżców do stopnia, w którym naprawdę stają się oni legendą we własnych umysłach. Ta weryfikacja w rzeczywistości tego, co dotychczas było doświadczane jedynie w fantazjach prowadzi psychopatę do uznania krwiożerczości za jedyny środek do osiągnięcia rozgłosu."
Wniosek
Kiedy przestają?
Kiedy zatrzymuje się seryjny morderca? Zarówno gdy zostanie złapany lub zabity. Bardzo niewielu nawróciło się. Tylko Ed Kemper zadzwonił na policję, aby się przyznać i czekał przy budce telefonicznej aby zostać zabranym. Ostatnio, kierowca ciężarówki w hrabstwie Humboldt wszedł na komisariat policji z kobiecą piersią w kieszeni, jako dowodem swoich uczynków. Niektórzy przyznają się by być ujętymi, jednak w bojaźliwy sposób znikają, zanim policja przyjedzie ich aresztować. William Heirens napisał swoją pamiętną wiadomość ("Na miłość boską, złapcie mnie zanim znów zabiję, nie mogę się powstrzymać") dziwaczną, czerwoną szminką, pochyłymi literami na ścianie, podczas gdy jego ofiara leżała martwa, postrzelona i pchnięta nożem w szyję. Jeżeli istnieją jacyś seryjni mordercy, którzy przestali działać ponieważ nasycili swe pragnienia, bądź znudzili się, to nic o nich nie wiemy, ponieważ nie siedzą w więzieniach.Niektórzy twierdzą, że jeśliby mogli, poddaliby się masowej destrukcji. "Wampir z Dusseldorfu" Peter Kurten powiedział: "im więcej ludzi tym lepiej. Tak, jeśli miałbym środki do zrobienia tego, zabiłbym całe masy ludzi - dokonywałbym katastrof." Kiedy Carl Panzram nie fantazjował na temat wytrucia całych miast arszenikiem, spędzał czas knując wielki spisek aby wywołać wojnę między Brytyjczykami i Amerykanami. "Wierzę, że cała ludzka rasa powinna być eksterminowana. Postaram się jak najlepiej, aby wykorzystać w tym celu każdą szansę jaką będę miał," powiedział sędziom przysięgłym, zanim udali się na naradę (skazali go na śmierć w czasie krótszym niż minuta.)
Czy istnieją jacyś "zreformowani" seryjni mordercy?
Na szczęście, nasze społeczeństwo nie jest chętne, aby zaryzykować okazję do sprawdzenia tego, poprzez wypuszczenie ich na wolność. W rzeczywistości, jednym z najbardziej szczerych krytyków "reformowania" jest właśnie seryjny morderca, niewzruszony Carl Panzram: "Nie mam potrzeby aby poprawiać siebie. Moją jedyną potrzebą jest poprawienie ludzi, którzy starają się poprawiać mnie. I wierzę, że jedynym sposobem poprawienia ludzi jest zabicie ich. Moim mottem jest: Rabuj ich, Gwałć ich i Zabij ich wszystkich."Wniosek: "osoba była próżnią"
Na koniec, wszystko, co możemy wywnioskować, to że seryjni mordercy są ludzkimi czarnymi dziurami. Są tak normalni, tak ogólni, tak niewidzialni, że przerażają nas, ponieważ odzwierciedlają nas. Henry Lee Lucas w ponury sposób stwierdził, że: "W całym kraju istnieją ludzie właśnie tacy jak ja, którzy zamierzają niszczyć ludzkie życie." Wielu z nich opisuje siebie jako tych, którym brak pewnej części, mających coś martwego wewnątrz, lub jak mówił Bundy, wewnętrzną pustkę. Nie tylko ofiary są "próżnią" dla morderców, jak ujął to Lucas, ale są oni próżnią dla samych siebie. "To co chciałem ujrzeć, to śmierć i chciałem ujrzeć triumf, wielką radość ze zwycięstwa nad śmiercią... Innymi słowy, wygrywałem ze śmiercią. One były martwe, a ja żywy. To było zwycięstwo w moim przypadku," rozmyślał Ed Kemper. Innymi słowy, "Chwytaj życie" przeradza się w "Bierz życie."Zabijanie innych nie jest dążeniem do wypełniania pustki, ale do rozprzestrzeniania pustki. Czynienie innych nieżywymi obiektami, imituje brak życia samego mordercy. "To nic nie znaczyło, to po prostu nic nie znaczyło," powiedział DeSalvo. "To było takie bezsensowne, że aż miało sens, wiecie?"
Seryjny morderca żyje po drugiej stronie naszych społecznych granic. Jest on ucieleśnieniem ciemności, pożądania i potęgi, które my musimy tłumić w sobie. Nie jest stworzeniem rozsądku, ale nieumiarkowanych, grzesznych i nienasyconych żądz - samolubnego, cielesnego pożądania. Łamie on społeczne zasady, które ograniczają resztę z nas - nasze pogwałcenia reguł utrzymują granice nietknięte, podczas gdy nasza ciekawość może odkrywać z bezpiecznej odległości ciemne zakamarki naszych własnych powstrzymywanych żądz. On przekracza granicę do świata krzywdy i deprawacji. Czujemy wstręt do ich krwawych uczynków, ale pozostajemy sparaliżowani i bezsilni.
przygotował Rafał
do góry
